ตอน 4 - Britrail Pass และ Oyster Card

คนที่เคยไปอังกฤษมาแล้ว  จะแนะนำให้ใช้ตั๋วและบัตรต่าง ๆ หลายอย่างค่ะ  แต่สำหรับเราแล้ว  เราพกไปแค่ 2 อย่างนี้ค่ะ 

 

Britrail Pass  ใช้สำหรับการโดยสารรถไฟ  แต่สำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเท่านั้นค่ะ  และต้องดำเนินการซื้อตั้งแต่ก่อนเข้าประเทศ  มิน่าถามน้องที่อยู่ที่นั่น  เค้าถึงไม่รู้จัก  ตั๋ว Britrail จะมีให้เลือกหลายแบบนะคะ  ทั้งเป็นตั๋วที่ใช้ได้ทั่วเกาะอังกฤษ คือครอบคลุมทั้ง Scotland และ Wales ด้วย   แบบจำนวนตั้งแต่ 3 วัน ไปจนถึงมากที่สุด 1 เดือน  แบบใช้ติดต่อกัน  หรือเลือกวันใช้เอาเอง  ก็ต้องลองวางแผนล่วงหน้าไว้  แล้วเลือกซื้อให้ถูกกับโปรแกรมของเรานะคะ

สรุปว่าดิฉันเลือกซื้อแบบที่นั่งชั้นธรรมดา  ใช้วันไหนก็ได้ 4 วัน ภายในเวลา 2 เดือน  แต่เฉพาะใน England เท่านั้น  เรียกว่า Britrail Flexipass  ราคา 255 U.S.Dollars  ค่าเงินตอนนั้นดอลลาร์ละ 31 บาท  ทางบริษัทคิดค่าดำเนินการอีก 500 บาท   แต่ก็ต้องลองเปรียบเทียบดูนะคะ  บางแห่งคิด 800 บาทก็มี  แถมราคา และอัตราแลกเงินก็แพงกว่า  เช็คดูหลาย ๆ ที่ก็ดีค่ะ  และราคาที่คุณอาจจะอ่านมาจากหนังสือท่องเที่ยวเล่มต่าง ๆ ก็อาจไม่เท่ากัน  ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาที่พิมพ์หนังสือเล่มนั้นด้วยนะคะ

แต่พอไปใช้ที่นั่นจริง ๆ แล้ว  ถึงได้รู้ว่า  ตั๋วนี้ถ้าใช้แค่จากที่หนึ่ง ไปอีกที่หนึ่งมักไม่คุ้มค่า  แต่ถ้าในวันหนึ่งเราไปหลายที่  หรือต้องต่อรถหลายขบวน  แบบนี้ค่อยคุ้มหน่อย

เพราะความจริงถ้าเราซื้อตั๋วรถไฟล่วงหน้าได้หลาย ๆ วัน  ราคาจะถูกกว่าใช้ Britrail อีกค่ะ  แต่คุณจะต้องกำหนดสถานีที่จะออกเดินทาง สถานีที่จะไปถึง  และวันเวลาที่แน่นอนได้นะคะ  ยกตัวอย่างเช่น  ดิฉันจะออกเดินทางจากบ้านน้องสาวที่สถานี Stockport  เพื่อไปเมือง Carlisle  ซื้อตั๋วรถไฟล่วงหน้าไว้ 4 – 5 วันจากสถานีในลอนดอน ได้ราคา 21 ปอนด์เท่านั้น   ในขณะที่ตั๋ว Britrail เฉลี่ยแล้วตกวันละ 43 ปอนด์ (ตามอัตราแลกเงินขณะที่ดิฉันซื้อนะคะ)  ประหยัดไปเป็นเท่าตัวเลยค่ะ

แต่ในดีมีเสีย ในเสียก็มีดี นะคะ  การใช้ตั๋ว Britrail นั้น  ครั้งแรกเราจะต้องไป Validate ก่อนกับเจ้าหน้าที่ที่สถานีแรกที่เราจะใช้  เค้าจะประทับตรา  และลงวันที่ในช่องที่ 1   แต่สำหรับการใช้ครั้งต่อไป  เราก็แค่ยื่นตั๋วนี้ให้เค้าตรวจขณะที่อยู่ในรถไฟค่ะ 

ดิฉันไม่แน่ใจว่าเราควรจะต้องลงวันที่ที่เราจะใช้เอง  หรือเค้าจะเป็นคนลงให้  แต่จากการใช้ตั๋วครั้งที่ 2  ปรากฎว่าเราทั้งคู่ต่างก็ยื่นตั๋วให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ  เค้ามองดู  แล้วก็ส่งคืนพร้อมคำขอบคุณโดยไม่ได้ลงวันที่ในช่องที่ 2    เมื่อเจ้าหน้าที่เดินผ่านไปตรวจคนอื่นต่อ  เราหันมามองหน้ากัน  แล้วคิดเหมือนกันว่า     

“ เที่ยวนี้ขึ้นฟรี ”

เดือดร้อนดิฉันละสิ  เพราะดิฉันวางโปรแกรมไว้แล้วว่าในช่วง 14 วันที่เราอยู่ในอังกฤษ  เราจะใช้ตั๋ว  Britrail วันไหน  ใช้การซื้อเป็นเที่ยว ๆ ในวันไหน  เลยต้องหาทางใช้เพิ่มอีก 1 วันที่ได้เกินมาโดยไม่คาดคิดค่ะ

 

ส่วน Oyster Card  เป็นบัตรที่เอาไว้ใช้ขึ้นรถเมล์ และรถไฟใต้ดิน (Undergroud หรือ Tube) ในลอนดอนค่ะ  พอดีได้รับอนุเคราะห์มาจากเพื่อนที่ไปเมื่อปีก่อน  เลยตัดปัญหาการไปซื้อใหม่ที่โน่นได้  แค่ไปเติมเงินก็ใช้ได้แล้ว  (ตอนเอากลับมาคืนก็ไม่ลืมที่จะเติมเงินไว้ให้เค้าด้วยค่ะ  คนที่ใช้ต่อปีหน้าจะได้มีทุนอยู่บ้าง)   ก่อนไปดิฉันก็จะงงกับบัตรใบนี้มาก  คนโน้นคนนี้ช่วยอธิบายก็ยังนึกภาพไม่ค่อยออก  จนต้องไปเรียนรู้เอาจากประสบการณ์จริงค่ะ  ซึ่งสะดวกมาก  ไม่ต้องคอยหาเหรียญมาหยอดซื้อตามตู้  แถมจะแพงกว่าเอาด้วยสิ

มีอยู่ครั้งหนึ่ง  เนื่องจากเพื่อนของดิฉันมีเงินติดอยู่ในบัตรน้อยกว่าดิฉันราว 2 ปอนด์  พอเราขึ้นรถเมล์  บัตรของดิฉันผ่านแล้ว  แต่บัตรของเพื่อนจะมีไฟสีแดงขึ้น ไม่มีเสียงสัญญาณว่าผ่าน  ลองเอาบัตรแตะดูอีกครั้งหนึ่ง  ก็ยังเป็นเหมือนเดิม  เลยนึกขึ้นได้ว่าเงินในบัตรคงไม่พอ  คนขับบอกให้ลงไปหยอดซื้อตั๋วที่ตู้ตรงป้ายรถเมล์  ดิฉันบอกว่า “แต่บัตรของฉันตัดเงินไปแล้วนี่”  คนขับบอกว่า “จะรอ  เร็ว ๆ แล้วกัน”  แต่ดิฉันต้องลงไปช่วยคุณแอ๋วอ่านวิธีการซื้อตั๋ว  ตอนนั้นเป็นช่วงเช้าที่รถก็ติดมาก  เกรงใจคนอื่นเค้าจัง  รถเมล์คันหลังก็ต้องเบนออกไป  เลยบอกคนรถว่า “งั้น you ไปเถอะ”  

ยืนอ่านวิธีการซื้อตั๋วจากเครื่องกันอยู่อีกพักหนึ่ง  จนมีผู้ใจดีมาช่วยบอกให้หยอดเงินไป 2 ปอนด์  คิดในใจว่าแพงจัง   พอเราได้ตั๋วออกมา  เค้าช่วยอธิบายต่อว่าตั๋วใบนี้จะใช้ขึ้นลงกี่ครั้งก็ได้ภายใน 4 หรือ 5 ชั่วโมงนี่แหละค่ะ  แต่วันนั้นเราขึ้นแค่จากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งเท่านั้น  แล้วเดินเที่ยว  ก็เลยจัดว่าแพงนะคะสำหรับค่ารถเมล์เที่ยวละ 100 บาท

เดี๋ยวตอนหน้าเราเริ่มออกเดินทางกันซะทีนะคะ